Lokal Dolmancego

Najbardziej ekskluzywne miejsce w Kimberlen. Znajduje się we wspaniałej rezydencji, przypominającej prawdziwy pałac. W jego licznych komnatach można zjeść wykwintny posiłek,posłuchać muzyki, czy zagrać w karty. Sale są urządzone z przepychem - ale i smakiem. Otoczenie pełne jest dzieł sztuki - obrazów i posągów.
Po monumentalnych schodach wyłożonych czerwonym dywanem można przejść na drugie piętro, gdzie znajdują się pokoje dla gości oraz administracji lokalu.

FENRI
Dziewczyna staje przed wejściem do lokalu. Widzi bogato ubranych ludzi wchodzących i wychodzących z budynku - niektórzy z nich rzucają jej spojrzenia pełne wyniosłości. Przed samymi drzwiami stoi odziany w bogatą liberię lokaj. Na widok Fenri pyta:
- Tak? Czego tu ,,pani" szuka?

- Witam, jestem przedstawicielką Kompanii Handlowej. Mam pilnie porozmawiać z panem Dolmancem - rzekła dziewczyna, nie przejmując się okolicznymi spojrzeniami czy wyniosłym tonem lokaja.

FENRI
- Kompanii Handlowej? - pyta z powątpiewaniem oddźwierny.
- A faktycznie, prosiłem, żeby kogoś przysłali! - słychać donośny głos. Za lokajem pojawia się wysoki, szczupły mężczyzna, blondyn w wieku ok.30-40 lat. Jego ciemnoniebieski płaszcz jest zdobiony złotymi nićmi i koronkami.
- Witam panią. - mówi. - Rozumiem, że przyszła pani w sprawie win? Od jakie czasu zdarza się, ze gości skarżą się na ich jakość... Parę razy próbowałem, kiedy to się zdarzało - i faktycznie, było paskudne.

- Kompania nie dała mi wielu wskazówek, poza tym, że podobno coś jest nie tak z winami. Czy obecnie macie państwo jakieś, które gościom nie smakowało? Chętnie sama bym spróbowała.

FENRI
- Proszę za mną. - mówi właściciel. Prowadzi Fenri przez wielki hall - wnętrze jest urządzone bardzo bogato - wszędzie dywany, artystyczne meble i obrazy. Z oddali dochodzą odgłosy muzyki. Kiedy już dwójka ma wejść do kuchni, nagle pojawia się jeden z kelnerów. Szepce coś do ucha gospodarzowi. Dolmance się krzywi.
- Widzi pani, akurat znowu się trafiło... Będzie pani mieć okazję spróbowania.
Prowadzi dziewczynę do jednej z sali. Jest to jadalnie. Kelener prowadzi ich do jednego ze stolików. Siedzi przy nim bogato ubrany gnom o czerwonej twarzy.
- To oburzające! - zaczyna krzyczeć. - To jest obrzydliwe!
- Spokojnie, zaraz dostanie pan drugi kieliszek, oczywiście na koszt zakładu - mówi Dolmance, biorąc do ręki pucharek i kosztując płynu. Krzywi się lekko.
- Niech pani spróbuje - podaje Fenri kieliszek.

Kobieta powąchała wpierw wino, a następnie upiła łyk. Znała dobrze wiele win, w jej byłej pracy częstą ją nimi częstowano. Oczywiście, nie znała wielu nazw, raczej smaki.

FENRI
Fenri smakuje wino. To powinno być słodkie, ale... czuć w bardzo cierpki, wręcz ostrawy smak. Pachnie też nieszczególnie.

- Hmm... - mruczała dziewczyna, oglądając butelkę. Odeszła z właścicielem na bok, żeby nie załatwiać tego przy kliencie. - Powiem panu tak, z moich informacji wynika, że żadna inna restauracja w mieście nie ma tego problemu. To wino oczywiście jest drogie, ale nie jesteście państwo jedynymi, którzy je kupują. Czy mógłby mi pan powiedzieć, jak przebiega proces dostarczania wina z Kompanii do państwa?

FENRI
- Odbieramy je bezpośrednio z portu. Raz w miesiącu przypływa transport, wysyłamy wóz, który przywozi beczki do nas. I tyle. - stwierdza właściciel.

- Hmm... A gdzie wino jest później przechowywane?

FENRI
- Większość w piwnicy. Część, na bieżące potrzeby, w kuchni.

- Hmmm... Niedobrze, jest bardzo wiele możliwości, gdzie ktoś może psuć to wino. Kiedy się państwo spodziewacie nowej dostawy? - zapytała dziewczyna, stale patrząc z uwagą na rozmówcę.

FENRI
- Jutro... - Dolmance milknie na chwilę. Potem patrzy na dziewczynę lekko spode łba. - Gdzie jest psute? Sugeruje pani, że ktoś z moich pracowników je w jakiś sposób psuje? Chce pani zdjąć odpowiedzialność z Kompanii?

- Jeżeli pan zechce, możemy przejść się po innych lokalach, które zaopatruje Kompania i sprawdzić, czy mają tam jakieś problemy, albo po prostu pójdziemy do naszej siedziby i się dowiemy. Nie wiem, czy to ktoś z pana pracowników, ale ktoś ewidentnie nie chce dla pana dobrze - odparła Fenri, nie zmieniając tonu.