Gildia magów

NARCYZ
Dziewczyna przystaje i patrzy na Narcyza.
- Rany, a nie jesteś trochę stary? Wiesz, ja zaczęłam szkolenie jak miałam 10 lat, a wielu zaczyna wcześniej, bo mistrzowie uważają, że im wcześniej zaczniesz tym lepiej, no ja nie wiem, ale może to nie jest taka wielka przeszkoda? Nie martw się, na pewno cię przyjmą, ale pewnie zaraz będzie adeptem, bo jesteś już stary, a za parę dni ceremonia, ja bym chciała żeby mistrzyni Faye mnie wzięła, a ty? Ale ty pewnie nie znasz żadnych mistrzów. - Ewa milknie na chwilę. - Właśnie, musisz się zgłosić do Rady! Znajdziesz ich w tym głównym budynku z kopułą... Z książkami sobie sama poradzę.

Za stary? Na naukę nigdy za późno. Książki to Ci pomogę zanieść, nie pozwolę, byś targała je ze sobą sama. Zresztą, gdy ja miałem dziesięć lat... - po tych słowach zamilknął.

NARCYZ
- Och. No dobrze, w porządku. - odparłą dziewczyna. - No to chodźmy.
Nunu słyszy cichy śmiech. W jego polu widzenia pojawia się wysoki, chudy chłopak o ciemnych włosach. Ma na sobie długą szatę maga. Opiera się o drzewo i bawiąc się różdzką, rzuca Narcyzowi kpiące spojrzenie.
- Proszę, proszę... Na naukę nie jest za późno... Pewnie do tej pory byłeś pomagierem jakiejś wiejskie babki-znachorki... Albo innego szamana od leczenia kurzajek i zaklinania krów. Ciekawe, czy chociaż się czytać nauczyłeś, zanim postanowiłeś się zapoznać z... PRAWDZIWYMI czarodziejami.

A cóż to, Ty jesteś niby PRAWDZIWYM czarodziejem? Mamunia wysłała Cię pacanie, boś do niczego niezdolnym? - odparł Nunu spokojnie, zatrzymując się w miejscu.

NARCYZ
Nieznajomy jedynie się śmieje.
- Uważasz, ze trafiają tu ci, którzy do niczego się nie nadają? Gdyby tak było, to owszem, miałbyś szanse się dostać. Ale po co ja tracę czas na rozmowy z tobą? Więcej się nie spotkamy... chyba, że się okaże, że wuj Elmo uzna Cię za zdatnego do posady ciecia.
Chłopak odchodzi.
- Kretyn - mruczy pod nosem Ewa. - Nie przejmuj się, jeśli pokażesz mistrzom, że masz moc, na pewno cię przyjmą. - Dziewczyna rusza ponownie w drogę.

I dobrze że poszedł, bo by na dzień dobry kulą ognia dostał, tak mną coś telepało w środku. Tu powinni trafiać ci, dla których uprawianie magii, jej stosowanie jest pasją, celem życia, a nie powodem do chwalenia się - odparł Nunu idąc za Ewą.

NARCYZ
- Ech, nie przesadzaj... Zresztą Maksym akurat się magią pasjonuje. Bo ma czym się popisywać. - stwierdza Ewa. Oboje doszli już do jednego z budynków. - Dobrze, to jest kwatera uczennic... Nie możesz tu wejść. Daj mi książki. Dzięki za pomoc. Mówiłam, budynek Rady to ten z kopułą. Powodzenia - i do zobaczenia.

Dzięki. Jakoś na takiego nie wygląda. - rzekł Nunu po czym oddawszy książki Ewie skierował się do budynku Rady.

NARCYZ
Przed wejściem do imponującego budynku, na jego schodkach stoi stary, siwy i przygarbiony człowieczek w szarej szacie. Opiera się na kosturze. Kieruje na Narcyza spojrzenie wyblakło niebieskich oczu.
- Czego chcesz, chłopcze? - pyta.

Czy znajdzie się miejsce dla kogo takiego jak ja, kto chciałby poszerzyć wiedzę o magii ognia i życia? Choć z tą drugą byłby mały kłopot - powiedział Nunu zakłopotany.

NARCYZ
- Ha, spragniony wiedzy, co? - mówi staruszek. - Zatem chodź! Superwizor zadecyduje, co z tobą zrobić.
Gest dłoni starzec otwiera drzwi. Prowadzi Narcyza przez korytarze pełne obrazów i kilimów przedstawiających dziwne postacie - niektóre wyraźnie nie ludzkie, czy choćby humanoidalne - lub kabalistyczne symbole i schematy. W końcu otwiera przed nim drzwi do jednego z pokoi.
W pokoju znajduje się biurko i okrągły stół. Oprócz tego jest tutaj rozłożone całkiem sporo alchemicznych retort i innych dziwnych urządzeń - a także półki z książkami pod ścianami.
W pomieszczeniu są trzy osoby - szczupły, nieco blady, ciemnowłosy mężczyzna, wyglądający na jakieś 30-40 lat, siedzi za biurkiem. Oprócz niego jest tu kobieta - o nieco surowej twarzy i blond włosach spiętych w ciasny kok, ubrana w jasnożółtą szatę oraz barczysty mężczyzna - ma sumiaste wąsy, na szatę narzucony barani kożuch, a opiera się na toporze z długim trzonkiem.
- Kandydat! - mówi znaczącym tonem staruszek-odżwierny i wychodzi.
Mężczyzna za biurkiem sklada dłonie w piramidkę. Patrzy badawczym wzrokiem na Narcyza.
- Zatem uważasz, ze nadajesz się, aby wstąpić w szeregi Bractwa Miłośników Sztuki? - pyta.

Nunu odparł: Czy ja się nadaję, to należy do osądu ludzi tych, co się dłużej tym parają, ja chcę tylko szerzyć mą wiedzę z dziedziny magii ognia i magii życia, ale z tą drugą jest mały kłopot - rzekł Nunu ze spokojem, bez cienia emocji.

NARCYZ
Mężczyzna przez chwilę wpatruje się w Narcyza, po czym zaczyna się cicho śmiać.
- Rozważne i gładkie słowa! - oświadcza. - A cóż to za problem z magią życia? Jesteś dosyć... stary. Czemuż to akurat teraz zadecydowałeś się do nas dołączyć? Nie to abym coś sugerował... Ale czyżbyś chciał, zebyśmy rozwiązali twój problem za Ciebie?

Jeśli umiecie usunąć klątwę, która pęta moją władzę nad tą magią, to byłbym wdzięczny, bo sam usunąć tego nie mogę. Stary jestem, osiemnaście wiosen to sporo, ale mawiają, że na naukę nigdy nie jest za późno. Dlaczego teraz? Byłem samoukiem, ale z pomocą kogoś, kto zna się na tym, może wesprzeć radą, można zajść o wiele dalej - rzekł Nunu spokojnie.

NARCYZ
- Może być napomknął choć odrobinę o naturze tej klątwy? - pyta mag.